Οι 3 Κατηγορίες Ανθρώπων.

Υπάρχουν οι ορθολογιστές, που απορρίπτουν τα πάντα τα οποία δεν αποδεικνύονται βάσει των νόμων της φύσης και της μέχρι τώρα επιστημονικής γνώσης. Φοβούνται ό,τι δεν μπορούν να εξηγήσουν και περιορίζουν από μόνοι τους τις δυνατότητες του νου τους.

Υπάρχουν οι απερίσκεπτοι που χωρίς ίχνος κριτικής σκέψης υποστηρίζουν όσα τους πλασάρονται με τρόπο τινά που τους πείθει για το αληθές της υπόθεσης. Φοβούνται κι αυτοί, μη τους πουν κλειστόμυαλους και συμβατικούς.

Υπάρχουν και μερικοί που, σιχαίνονται τις 2 παραπάνω δογματικές κατηγορίες και αποφασίζουν πως θα ανήκουν σε μια που δεν θα απορρίπτει τίποτα σαν πιθανότητα θεωρητικά, αλλά ούτε θα την ενστερνίζεται μέχρι να γίνει βίωμα στην πράξη. Αυτοί δεν κριτικάρουν, σε αντίθεση με όσους ανήκουν στις προηγούμενες κατηγορίες. Κι αν φοβούνται, δεν βάζουν το φόβο βαρίδι στα φτερά τους. Η πιθανότητα και η δίψα για εξερεύνηση γίνονται το πηδάλιο και ο διάδρομος απογείωσής τους.

Αυτούς τους ανοιχτούς και παθιασμένους με τη ζωή ανθρώπους, να μη τους φοβάστε. Και να τους αγαπάτε, λίγο παραπάνω.


~Λ~

Το όνομά μου κι εσύ.

Μπορεί και να είχε τον πιο γλυκό απόηχο όταν προφερόταν από τα χείλη σου, δεν θυμάμαι πια. Και δεν με νοιάζει. Πάει καιρός. Νέα μου πεποίθηση που ήρθε να αντικαταστήσει την παλιά, είναι πως πλέον με αηδιάζει μόνο που σκέφτομαι πως μπορεί που και που να το πιάνεις στο στόμα σου -καμάρωσε ελεύθερα το δημιούργημά σου.

Δεν έχεις λόγο και δεν στο επιτρέπω, αλήθεια. Ειδικά όταν το προφέρεις αβίαστα, ανάλαφρα, απερίσκεπτα, επιφανειακά. Χωρίς την επιθυμία και την ανάμνηση που του αρμόζει. Χωρίς το ίδιο βάθος, την ίδια ένταση και την ίδια έννοια που του απέδιδες κάποτε. Τα έκανες σκατά, "μωρό μου". Και ακόμα να το παραδεχτείς. Το όνομά μου πλέον δε θέλει πια ούτε φιλική εμφάνιση να κάνει στο μυαλό σου, πόσο μάλλον στα χείλη σου. Ξερνάει.

Δεν θέλει ούτε να ακούγεται σε χαλαρές συζητησούλες που δεν το αφορούν, ερχόμενο απλά να συμπληρώσει ή και να επιβεβαιώσει μια δική σου χαμογελαστή αποψούλα με τους φίλους σου, αν με πιάνεις. Γιατί τελικά όλα για μια επιβεβαίωση γίνονται για σένα, σωστά; "Χαχα ισχύει, και η Λάμδα αυτό έλεγε, ναι!", και η κουβέντα συνεχίζεται χωρίς να δώσεις σημασία... Και σκέφτονται οι άλλοι μα καλά, τόσο ελαφρύ του πέρασε όλο το σκηνικό που αναφέρει το συγκεκριμένο όνομα σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα; Σαν να μην τον νοιάζει; Έτσι απλά; Χωρίς κανένα σεβασμό στα όσα είχαν κι έχασαν; Όχι. 

Δεν σου επιτρέπω. Και να με αναφέρεις ως τι; Με τι γνώση; Το τι πίστευα εγώ τότε, δεν έχεις την παραμικρή ιδέα αν έχει αλλάξει. Το πιθανότερο είναι να έχει αλλάξει για να σου δώσω μια ιδέα, αφού με έκαψες ζωντανή και έφτιαξα ένα νέο εαυτό από ό,τι στάχτες βρήκα σκόρπιες. Σου οφείλω κι ένα ευχαριστώ μάλλον, που δεν τις φύσηξες να πάνε στου διαόλου τη μάνα κι αυτές. Και μετά εγώ τι θα έκανα!

Λοιπόν επί της ουσίας, ξέρεις κυρίως γιατί δεν σου επιτρέπω να με πιάνεις στο στόμα σου; Γιατί ξέρω πως καμία ουσιαστική επεξεργασία δεν έχει γίνει στο μικρό σου μυαλουδάκι τόσο καιρό. Γιατί η επιθυμία σου να μείνει ακλόνητη η συναισθηματική σου κατάσταση, υπερνικάει την υποχρέωσή σου -ηθική έστω- να ρίξεις μια κλεφτή ματιά εξ' αποστάσεως στο βούρκο που πνίγεται ο άλλος με τον οποίο συνδεόσουν τόσα γαμημένα χρόνια. Και αυτό με θυμώνει. Όχι το τέλος, αυτό δε με θυμώνει πια το ίδιο με κάποτε, αλλά η δική σου απαξίωση με ξεπερνά. Άντε γαμήσου, "μωρό μου". Μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά. Θα σου κάνει καλό. Και μην τολμήσεις ούτε εκεί να ξεστομίσεις το όνομά μου, άθελά σου ή όχι. Άλλες στη θέση μου ίσως το εύχονταν αλλά όχι, εγώ δεν θέλω να ξέρει καμία επίδοξη γκόμενα ότι υπήρξα στη ζωή σου, κι ας μη με ξέρει προσωπικά. Δε θέλω κανένα ίχνος μου επάνω σου. Αυτό ακριβώς. 

Για να τελειώνουμε, ξέχασέ το μια για πάντα ή πέσε στα σκατά μαζί μου, και ίσως τότε μόνο αναθεωρήσω πολλά από όσα σχημάτισα στο μυαλό μου τον τελευταίο καιρό για σένα. Πάντα υπάρχουν επιλογές. Σε δικό σου λάκκο όμως ε, μακριά και αγαπημένοι, τρόπος του λέγειν. Τότε και μόνο τότε θα έχεις δικαίωμα να το προφέρεις, γιατί τότε θα νιώθεις πραγματικά. Την ψευτοϋπερηφάνειά σου δεν την θέλω. Αν ακόμα επιμένεις στα εύκολα, γνωστή η τακτική σου άλλωστε, κράτα την αμυνούλα σου και πορεύσου αλλά εμένα απελευθέρωσέ με από όλο αυτό. Δε θέλω να νιώσω στιγμή ξανά -γιατί ναι το νιώθω, το ξέρεις- από αυτό το σημείο κι έπειτα, πως νοητά είμαι εκεί, μαζί σου, επειδή με φέρνεις εσύ παρά τη θέλησή μου και τρόπον τινά χρησιμοποιούμαι σε ένα άλλο επίπεδο, απ' αυτά που δεν κατανόησες ποτέ. Δε χρειάζεται. Απλά πάρε μια απόφαση και κάνε την πράξη. Δε σου ζητάω τέρατα. Ξέρω μέχρι που φτάνεις... 

Στο καλό, "μωρό μου", στο καλό. Αν δεν σε πιάνει ρίγος στο άκουσμα του ονόματός μου κι ένα σφίξιμο στο στήθος βαθιά, που υποδηλώνει πως δεν είναι ίδιο το άκουσμά του με όλα τα άλλα, τότε δεν αξίζεις να το ξεστομίζεις. Τα είπαμε. Τα ξαναλέμε, για ανακεφαλαίωση, ή για δική μου σιγουριά πως έπιασες το ρεζουμέ. Ως τότε, στο καλό!

#1 ...αγαπητό μου ημερολόγιο

Είναι αστείο. Από τις τέσσερις και μισή το χάραμα κοιτάζω μια λευκή σελίδα, προβάλλοντας πάνω της όσα με λόγια αδυνατώ να εκφράσω. Πέρασαν τρεις ώρες και κάτι από τότε. Εσύ είσαι έξω παρέα με τη μεγαλύτερη καταστροφή μου, κι εγώ εδώ, να μαζεύω τα κομμάτια μου. Μελό.

Δεν έχω ύπνο πια. Ακόμα κι αν πέρασα μερόνυχτα ξάγρυπνη λόγω αναγκαιότητας παράδοσης υποχρεώσεων εντός deadline (εδώ γελάμε), τώρα που έφυγε αυτό το άγχος δεν μπορώ και πάλι να κοιμηθώ. Νιώθω κατάκοπη, εξαντλημένη, και ενώ με παίρνει εύκολα ο ύπνος νωρίς το βράδυ,πάλι ξυπνάω μέσα στο χάραμα χωρίς την παραμικρή πιθανότητα να κλείσω μάτι ως το πρωί. 

Συμβαίνει τον τελευταίο μήνα αυτό. Δεν το είχα ξανανιώσει ποτέ στο σύνολό του, και αυτό το κάνει ακόμα πιο δύσκολο να το διαχειριστώ. Κλαίω με το παραμικρό και καθημερινά, η διάθεσή μου στα πατώματα, η ανάγκη για απομόνωση και παράλληλα για έκκληση βοήθειας τεράστια... ούτε όρεξη να ζωγραφίσω δεν έχω. Το λες και ψιλοκατάθλιψη, μάλλον.

Κι επιμένω να λέω πως με κατέστρεψες, στρέφοντας όλες τις κατηγορίες επάνω σου. Ίσως μου είναι ευκολότερο να το διαχειριστώ χωρίς τις τύψεις ότι δε μπορεί, κάπου θα έβαλα κι εγώ το χεράκι μου. Ήδη πονάω αρκετά, δηλώνοντας πως σε μισώ, σε μισώ γιατί τόσα χρόνια απλά σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Σαν να μην τους άξιζε η παραμικρή προσπάθεια για να φτιάξουν τα πράγματα. Κουράστηκα να τραβάω κουπί και για τους δυο. ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ. Κουράστηκα να σε παρακαλάω να με ξεκουράσεις λίγο, κι εσύ να επικαλείσαι προσωπικές σου ανάγκες πατώντας σε εμάς το κουμπάκι της αναβολής. Δεν υπάρχει άλλη αναβολή. Είχα κι εγώ προσωπικές ανάγκες, ξέρεις. Έκανα το βήμα σε έδαφος τρεμάμενο, λέγοντάς σου ξεκάθαρα πως η απόφασή μου δεν αλλάζει: ή βοηθάς ή χανόμαστε. Και χαθήκαμε. Επειδή για ακόμα μια φορά επέλεξες τη βολή σου. Και θυμώνω γι' αυτό. Πολύ.

Και τώρα μάτια μου, φτάσαμε να μη θέλω να σε ξαναδώ στα μάτια μου, να σε μισώ. Γιατί σου το έκανα όσο πιο ομαλό γινόταν όλο αυτό το διάστημα, μη τυχόν και σου έρθει απότομη η αλλαγή, και τελικά έφαγα ένα χαστούκι που με γύρισε γύρω από τον άξονά μου 10-15 φορές ταρακουνώντας για τα καλά το μικρό μου μυαλουδάκι. Στα είπα τελικά μετά από αυτό, άφησα στην άκρη τους πολιτισμούς του τελευταίου καιρού, έβρισα, εκτονώθηκα, αλλά τι σημασία έχει; Κότα ρε. Ούτε να μπεις στη διαδικασία διαλόγου. Όχι ότι περίμενα κάτι διαφορετικό, αλλά ξέρεις, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία λένε.

Και τώρα τι κάνω; Νιώθω πως κάποια παιδικά μου κομμάτια πήραν από σένα φεύγοντας μια ύπουλη σπρωξιά και χάθηκαν στην άβυσσο. Και με άφησες μόνο με οργή. Οργή! Δεν είχα κατανοήσει το βάθος και την ένταση αυτού του συναισθήματος ποτέ άλλοτε ως τώρα. Και σε διαβεβαιώ πως είναι άκρως τρομακτικό. Ό,τι πιο τρομακτικό μπορείς να σκεφτείς και κάτι παραπάνω. Τα εν βρασμώ εγκλήματα θα έπρεπε να αθωώνονται, ή να είναι καλοστημένα αλά gone girl...αστειάκι, μάλλον.

Που λες, τι έλεγα; Ένα χάος το μυαλό μου. Κι ενώ ξέρω πως έτσι δε θα μας έβλεπα ποτέ ξανά μαζί, η προδοσία σου με ξεπερνάει. Και ασχολούμαι, και γράφω, και νιώθω. Από ταπείνωση, από κατάρριψη των δεδομένων μου για σένα, από θυμό που δεν σκέφτηκες όσα είχαμε -όχι για να τα σώσεις αλλά για να τα αφήσεις ανέγγιχτα από την αναξιοπρέπεια που δε τους άξιζε-, από απομυθοποίηση. Να λες μαλάκα τον άνθρωπο που έδινες όλο σου το είναι και να αναρωτιέσαι τι άλλαξε ή ακόμα χειρότερα αν ήταν έτσι πάντα τα πράγματα και από αγάπη εθελοτυφλούσες. Πόσο λεπτή η γραμμή που χωρίζει την αγάπη από τη σκοτεινή της πλευρά τελικά. Και, ντε φάκτο, όσο εντονότερο το θετικό συναίσθημα, αντίστοιχης αναλογίας και το άλλο άκρο του. Ένα τσακ παραπάνω να ήταν και θα σου έλεγα να τρέξεις να κρυφτείς, που λέει ο λόγος. Εντάξει, ίσως το σκέφτηκα. Λιγάκι μόνο. 

Προσπαθώ να ελαφρύνω το κλίμα με αστεία και κυνικότητες. "Τουλάχιστον δε χάνεις το χιούμορ σου", ατάκα που τον τελευταίο μήνα δεν ξέρω πόσες φορές έχω ακούσει από φίλους. Εγώ πάλι λέω μακάρι να το έχανα, αλλά φοβάμαι πως αν χαθεί κι αυτό το δεκανίκι θα σωριαστώ και δε θα είναι εκεί κανείς να με στηρίξει βοηθώντας με ώσπου να ξανασηκωθώ. Γιατί οι άνθρωποι είτε δεν έχουν χρόνο για σένα, είτε προδίδουν στις δύσκολες στιγμές σου, δείχνοντας μια υπόνοια ενδιαφέροντος αλλά μέχρι εκεί. Και είναι εντάξει αυτό, και κατανοητό αφού ο καθένας τρέχει για τα δικά του. Καλύτερα να μοιράζαμε τα φορτία μας βέβαια αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση. Ας μην είναι κανείς εκεί στην τελική, από το να είχες κάποιον με ευκολοπρόσιτα όρια, με το ζόρι να σου κάνει την πατερίτσα. Οι προσδοκίες πληγώνουν περισσότερο από το όποιο αποτέλεσμα.

Φοβάμαι. Παύση...και δάκρυα. 

Φοβάμαι τις γαμημένες προσδοκίες μου, φοβάμαι τον ενθουσιασμό μου και τον αυθορμητισμό μου, φοβάμαι ότι εμπιστεύομαι εύκολα, φοβάμαι εμένα! Και φοβάμαι ότι, επειδή φοβάμαι, θα φτάσω να ανήκω στο άλλο άκρο. Δεν θέλω, αλήθεια. Το απεύχομαι. Αλλά πονάω. Δεν ξέρω αν πρέπει να εστιάσω στο να μη πονάω ή στο να μη με χάσω. Και τα δύο ταυτόχρονα με σκίζουν στη μέση. Κυριολεκτικά, το νιώθω στο σώμα μου, τα νιώθω όλα.

Πονάω, ακούς; Με πονάς. Είσαι πάντα εκεί με τον τρόπο σου, να θέλω να σε ξεριζώσω και να μη μπορώ. Είσαι απών αλλά περισσότερο παρών από ποτέ. Χρειάζομαι εκτόνωση, άμεσα, διαφορετικά θα εκραγώ. Κατά βάθος γνωρίζω τα λάθη μου. Όμως επιβεβαιώνοντας ο ίδιος τις υποψίες μου πως σου αναλογεί το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, τα παραμέρισα όλα και εστίασα σε αυτή σου τη δήλωση που κατά κάποιο τρόπο αποτελεί και λύτρωση για μένα. Ότι τουλάχιστον, έκανες έστω αυτό. Κατανόησες την κατάσταση ακόμα και εκ των υστέρων. Μου αρκούσε, βέβαια πριν ακολουθήσουν όσα ακολούθησαν στη συνέχεια της ιστορίας. Που δείχνουν ότι σκατά κατανόησες. Γιατί ένας άνθρωπος κατανοεί τα λάθη του φροντίζοντας να μη τα επαναλάβει. Αλλά κάρμα είναι και γυρίζει...βαρύ. Που φτάσαμε. Να απευθύνομαι εγώ, σε εσένα, με τέτοιο ύφος. Συγγνώμη. Αλλά...με σκότωσες.

Έχει περάσει ήδη μια ώρα από την αρχή του κειμένου. Σκέψου πόσα ευχάριστα διαλείμματα έκανα, συγγράφοντάς το. Ούτε διορθώσεις, ούτε να ξαναδιαβάσω τι έγραψα, ούτε να σκεφτώ λέξεις να του δώσουν ένα πιο ποιητικό ύφος ας πούμε...ατόφιο. Κομμάτι σκέψεων πεταμένες σε διαδικτυακή σελίδα, ίσως ασύνδετες, ίσως και ανούσιες, που δε θα δεις ποτέ. Το μυαλό μου δεν άντεχε να τις σηκώνει άλλο μοναχό του. Ίσως έτσι καταφέρω να κοιμηθώ το βράδυ που έρχεται, ξυπνώντας ξεκούραστη το πρωί. Ίσως πάλι γελιέμαι, προσφέροντας πλασίμπο στον εαυτό μου χωρίς να έχω την ψυχική διάθεση να το δεχτώ. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία λέμε. 

Ας είσαι καλά. Αλλά μακριά μου. 

~Λ~

Ending this.

Η Σκοτάδεια.

Τη νιώθεις; Την απόσταση.
Αυτή που αρχίζει και μπαίνει ανάμεσά μας.
Που λέγαμε πως, δε θα ίσχυε αυτό για εμάς, ο,τι και να γίνει.

Εγώ τη νιώθω. Ξεκίνησε...

Ξεκινάει σαν μούδιασμα. Σαν μαγνητικό πεδίο η αίσθησή της, που έχει όμως χάσει κάπως τη δύναμή του, ή μάλλον έχει αντιστραφεί, και μια βαλτωμένη ενέργεια έμεινε σε κείνο το κενό διάστημα μεταξύ των μαγνητών να θυμίζει πως κάποτε εκεί κάτι συνέβαινε. Που τώρα σε απωθεί, άλλα όχι με την έννοια της αποστροφής. Ενεργειακά μιλώντας. Να θες να τους κολλήσεις ξανά και να μη γίνεται. Ή σε άλλη περίπτωση, να θες να τους χωρίσεις κι αυτοί ακόμα να τραβάνε απ'τα μαλλιά ο ένας τον άλλο, με το ζόρι.
Ομολογώ πως, είναι από τα λίγα που νιώθω και αδυνατώ να αποδώσω με λέξεις, να αποτυπώσω κάπως... Το 'χεις;

Σκέφτεσαι τον άλλον όχι σαν παρελθόν αλλά σαν μια ύπαρξη που πλέον έχει αποκοπεί  -ή ξεριζωθεί- από μέσα σου και τη στερείσαι. Στέρηση κανονική, του ναρκομανή. Στερείσαι κάτι που είχες για δικό σου, όμως δεν είναι πια, γιατί απλά το νόμιζες. Κι εθίστηκες από την υπερβολή. Εξ' ου και τα στερητικά τα σύνδρομα.

Βέβαια τώρα, είναι και λίγο περισσότερο παρελθοντικά τοποθετημένες οι σκέψεις σου απ' ότι ήταν λίγο καιρό πριν. Πιο συνειδητοποιημένες. Δεν εθελοτυφλούν και τόσο, κρατώντας εντελώς εγωιστικά στο εδώ σου κομμάτια που δε του ανήκουν. Μην τις κατηγορείς. Μη τις καταπιέζεις. Σε όλους συμβαίνει τελικά. Απλά άσε τις να υπάρχουν, εκεί κατέληξα εγώ.




Αυτό το βαθύ που νιώθαμε όμως, μένει; Εγώ αυτό θέλω να ξέρω.

Δε μιλάω για την εκτίμηση και το σεβασμό. Αυτά τα ξέρω. Για την αγάπη λέω.
Όχι την ανθρώπινη, απλά. Αυτή της επικοινωνίας, που δημιουργεί μια αόρατη, ατσάλινη σύνδεση μεταξύ δυο καρδιών. Πες μου ότι μένει, κι ας μην υπάρχει η αυτή επικοινωνία πια. Πες μου ότι είναι η ιδέα μου, και πως δεν ξεκίνησε να υποχωρεί στ' αλήθεια. Ότι δεν την αγγίζει η φθορά. Πως, δεν είναι αυτό το επόμενο στάδιο που μας περιμένει στη στροφή, γιατί θα κάτσω κάτω και δε θα με κουνήσει κανείς. Πες μου πως, όσα τόλμησες να είσαι εσύ για μένα κι εγώ για σένα, δε θα μπουν τόσο άπλα σε ένα συρταράκι παλιών αναμνήσεων. Πες μου ότι το συρτάρι μας είναι μοναδικό, κι ας μην ανήκει στο τώρα. Ότι δε θα τοποθετηθεί τίποτε άλλο εκεί μέσα. Ποτέ. Και ότι δε θα το αφήσεις να σκονιστεί. Ποτέ. Πες μου...

Εγωιστικό, ξανά. Το ξέρω.
Αλλά στο δίπολο εγωισμός/απογοήτευση, όταν μιλώ ή γράφω για εμάς, τείνω τελικά να διαλέγω το πρώτο. Όσο κι αν το παλεύω. Κι ας πληγώνει περισσότερο απ' ότι θα πλήγωνε τελικά το δεύτερο. Μαγνήτης χαλασμένος κι εγώ. Δε με νοιάζει.

Γιατί, πόσα εγωιστικά να απελευθερώσω πια για ν' απελευθερωθώ;

Είναι ανώφελο.
Όσα κι αν διώξω προς το φως, ξαναγυρνάνε δαιμονισμένα. Ουρλιάζοντας το όνομά σου τις νύχτες, που, από συνήθεια, αγάπη, ή εγωισμό, ψάχνω με θράσος την αγκαλιά σου στα σκοτάδ(ε)ια μου.




~Λ~

Goodbye, Love(r)

"I still feel

your arm

pressed against

my waist

and the memory

of my hand

held into yours

kills me constantly.

Everyday, when I wake up,

not having you

by my side

makes me feel

like I was

miles

away

from

where

my

body

lies."

—

Submitted to ArtParasites by Cecilia

Happy New Year

"Σου στέλνω αυτό το γράμμα βγαλμένο

Απ΄τα πιο σκοτεινά υλικά του θανάτου της ψυχής μου. 

Το σώμα μου, ένα κοχύλι που κάποτε μέσα του πλάγιαζες 

Αργεί τώρα, κάτω από βρώμικα σεντόνια 

Αποζητώντας τα μέλη του στ΄απομεινάρια μιας θυσίας. 

Οι μέρες εδώ κυλούν σαν μικρά πεπρωμένα του τίποτα 

Που κατεργάζονται την εκμηδένιση μου 

Θρυμματίζουν όλα μου τα άστρα 

Και μ' αποδίδουν ξανά στο κενό διάστημα 

Στα ερωτηματικά και τους τρόμους 

Στα γράφω όλα αυτά , αυτή τη νύχτα 

Καθώς πίνω το τελευταίο μου ποτό με το Διάβολο 

Και φυσάει μι' αργόσυρτη βροχή 

Φορτωμένη μ΄αναμνήσεις κι αποχαιρετισμούς 

Και την ανία της ζωής χωρίς εσένα 

Τώρα ξέρεις γιατί δεν απαντώ 

Ξέρεις το τίμημα που πληρώνω 

Τώρα ξέρεις γιατί δεν απαντώ"

Ξημέρωμα της 13ης του Δεκέμβρη

       Θα κοιμηθώ στην μεριά σου απόψε.

Θα με πάρει απ' το χεράκι σαν παιδί η μυρωδιά σου και θα περάσει μαζί μου το κατώφλι των ονείρων μου. Θα σου δείξω επιτέλους γιατί φοβάμαι να παραδοθώ μέχρι και στον ίδιο μου τον ύπνο τα βράδια. Γιατί ξυπνάω με αναφιλητά και από τα ίδια αναφιλητά με ξαναπαίρνει σχεδόν με τη βία ο ύπνος, σε μουσκεμένο μαξιλάρι.

       Σήμερα θα γίνουμε θεατές του ίδιου έργου.

Το έχω δει τόσες φορές που έχω χάσει το μέτρημα. Κάθε φορά όμως θα νόμιζε κανείς πως είναι η πρώτη, παρατηρώντας τις αντιδράσεις μου. Εσύ όμως ανέκφραστος, σαν να έχεις βαρεθεί να το βλέπεις. Κι ας σου είναι εντελώς νέο. Εγώ το δείχνω σε σένα -επιτέλους βρήκα την ευκαιρία, μάζευα καιρό το κουράγιο που μου χρειαζόταν- κι εν τέλει καταλήγω να κρύβομαι φοβισμένη στην αγκαλιά σου, που της έχεις στρώσει με ιερότητα λόγια τρυφερά και φιλιά ακόμα πιο καθησυχαστικά. Και το έργο εσύ σαν να μην το είδες ποτέ. Πετυχημένη αλλαγή θέματος. Όπως πάντα.

       Κι εγώ χάνομαι στα χέρια σου...

Κι αυτή η αγκαλιά, το ασφαλέστερο καταφύγιο κι ο πιο ψυχρός εκτελεστής μαζί. Θαρρείς πως έχεις τρελαθεί, γιατί όχι, δεν γίνεται μέσα σε μια μη ιδανική κατάσταση να μοιάζουν όλα ιδανικά όταν ντύνονται με τη δική σου φωνή. Πάει η λογική. Παράνοια. Απόγνωση. Πόνος. Τύψεις για τη σιωπηλή συνενοχή μου στην απόλαυση της εφήμερης κατάστασης ευτυχίας ανάμεσα στα χέρια σου. Θυμός για το εφήμερο της κατάστασης αυτής. Δάκρυα. Κρυφά. Ή καλύτερα, συγκρατημένα. Το κρυφά και το εσύ μαζί, δεν ταιριάζουν. Αντιδρούν. Κι επειδή δεν ταιριάζουν, μάθε κι αυτό: Συμβαίνει σπάνια και σε ιδιαίτερες περιστάσεις να νιώθεις τα χέρια που σ' αγκαλιάζουν, δρεπάνια που ξεσκίζουν τα σωθικά σου. Κι εσύ παγώνεις το χαμόγελο μη κυλήσει σταγόνα αίμα και χαθεί η στιγμή αυτή -λες και σύντομα δε θα γίνει παρελθόν. Αλλά γι' αυτό το Τώρα μας, μάθε, θα απαρνιόμουν μιαν Αιωνιότητα. Ίσως πάλι, το Τώρα μας να είναι και η ίδια η Αιωνιότητα...

       Όχι, μη το χαλάς το τώρα.

Σώπασε και σφίξε τα λουριά. Θα ξεσπάσεις μετά, μόνη. Στο κενό που αιωρείσαι συνήθως τελευταίως. Κάπου ανάμεσα στο "καλά μωρέ" και το "ηρεμία, τα ίδια". Τα ίδια... ηρεμία. Σσσς, ήσυχα τώρα... Κοιμόμαστε.

       Θα ξυπνήσω στη μεριά σου το πρωί. Σε μουσκεμένο μαξιλάρι.

Η μυρωδιά σου θα έχει πια χαθεί, και όλα θα ξαναγίνουν φυσιολογικά. Ίσως να περιπλανιέται ακόμα σε κάποιο όνειρο που νόμιζα πως σου κράταγα κρυφό, η αφελής. Καληνύχτα...κι όταν ξυπνήσω θα έχεις φύγει, είπα. Ξανά.

       Σ'αγαπώ... Τώρα.

Καληνύχτα.

~Λ~

Όταν ένα Αστέρι αγαπήθηκε από μια Μαύρη Τρύπα...ή όχι.

       Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν καλά πόσο με συναρπάζει το Σύμπαν και όσα αυτό κρατάει καλά κρυμμένα. Πρόσφατα λοιπόν έπεσα πάνω σε αυτό, που θα παραθέσω εν συνεχεία, το οποίο με έκανε να αναρωτηθώ για ακόμα μια φορά το πόσο πολύ είμαστε άμεσα συνδεδεμένοι σε όλα τα επίπεδα με τον Κόσμο ως εκεί που δε φτάνει η λογική. Υπό το πρίσμα του "όλοι/όλα είμαστε ένα" και "είμαστε φτιαγμένοι από τα ίδια υλικά με τα αστέρια" (που φυσικά υποστηρίζω μέχρι εκεί που δεν πάει), πόσο θα μπορούσε να ταυτιστεί ένα γεγονός της ζωής μας με αυτό εδώ το κοσμικό συμβάν; 

<<Μαύρη τρύπα που "εξολόθρευσε" αστέρι που πλησίασε αρκετά κοντά της.>>

       Πιο συγκεκριμένα στο άρθρο αναφέρεται ότι, "When a star comes too close to a black hole, the intense gravity of the black hole results in tidal forces that can rip the star apart." Το βρήκα σαν μια εκπληκτική μεταφορά όσον αφορά συγκεκριμένες ανθρώπινες σχέσεις...τρομακτικό αλλά και συναρπαστικό ταυτόχρονα. Είναι στη φύση κάποιων ανθρώπων να περιπλανώνται ανυποψίαστοι και ανοιχτοί εξερευνώντας χωρίς "κακές" προθέσεις, όπως και στη φύση κάποιων άλλων να κάνουν κομμάτια όσους τυγχάνει να τους πλησιάσουν με το "επικίνδυνο" φως τους.  Ρουφάνε με απίστευτη ταχύτητα ό,τι έχει και δεν έχει να προσφέρει ο άλλος με ή χωρίς τη συνειδητή του θέληση, αλλά το κενό δεν καλύπτεται μέσα τους. Κι έτσι, όταν στρέψουν ξανά το βλέμμα στον ατυχή καλοπροαίρετο, παρατηρούν ότι εκείνος έχει πια χαθεί στο σκοτάδι.

       Τι γίνεται λοιπόν όταν δυο άνθρωποι από αυτές τις κατηγορίες έρχονται σε επαφή; Χμ...ένα σφίξιμο με έπιασε κι έκανα αμέσως μετά από αυτές τις σκέψεις μια μινι -τρόπος του λέγειν- έρευνα, για να διαπιστώσω αν έχει καταφέρει αστέρι ανυποψίαστο να ξεφύγει από τη δίνη μιας μαύρης τρύπας. Και ναι, έχει συμβεί και αυτό στον μακρόκοσμο. Αλλά δυστυχώς, όπως και στον μικρόκοσμό μας τελικά, το αστέρι μετά από τη διαφυγή δεν ήταν ποτέ ξανά το ίδιο... 

       Σου θυμίζει μήπως κάτι αυτό;

-Λ-

(Στην εικόνα, μαύρη τρύπα καταστρέφει ανυποψίαστα ερωτευμένο αστέρι 

που ανταποκρίθηκε στο βαρυτικό ερωτικό της κάλεσμα.)

Ό,τι αγαπώ, παρά κάτι...

Κάτι με έπιασε που σκεφτόμουν τι είναι αυτό που μας κάνει μοναδικούς και διαφορετικούς τον έναν από τον άλλον, και γέμισα ευγνωμοσύνη για όσα αγαπώ και αγαπάς και αγαπά ο καθένας, κι ας διαφέρουν κατά πολύ. Εγώ ας πούμε αγαπώ μικροπράγματα. Θα ακολουθήσουν πολλά παραδείγματα "αγαπώ". Α, και τα περισσότερα ασύνδετα. Μην πας να βγάλεις άκρη. Προειδοποιώ, κίνδυνος. Όλα αυτά όμως φτιάχνουν εμένα, αλλά και εσένα μέσα από εμένα. Είναι ο δικός μου κόσμος και είμαι  ήδη σίγουρη ότι ξεχνάω πολλά.

Αγαπώ τον τρόπο που τσακίζεις ρυθμικά τη σελίδα από το βιβλίο που διαβάζεις, την ώρα της ανάγνωσής σου. Αγαπώ τις μικροεκφράσεις σου όταν συγκεντρώνεσαι σε μια χειρωνακτική εργασία. Αγαπώ το πως στραβοκαταπίνεις όταν κάνεις βουτιά μέσα σου και φέρνεις στην επιφάνεια συναισθήματα που σου είναι δύσκολο να παραδεχτείς. Αγαπώ το πως δαγκώνεις το εσωτερικό των χειλιών σου όταν χαζεύεις στην τηλεόραση. Αγαπώ τα μάτια σου που πηγαίνουν πέρα δώθε όταν σκέφτεσαι κάτι έντονα. Τα δάχτυλά σου που παίζουν μεταξύ τους όταν νιώθεις αμήχανα. Το βλέμμα σου όταν συνεχίζεις να είσαι ισχυρογνώμων παρ'όλο που έχεις καταλάβει ότι είναι δικό σου το φταίξιμο. Το μαρκάρισμα της πρότασης που διαβάζεις στον υπολογιστή. Τη σιωπή σου όταν η απάντηση στην ερώτησή μου είναι αυτονόητη. Αγαπώ τα θετικά βάιμπς.

Αγαπώ τον ήχο της βροχής. Τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος. Τον ήλιο το καλοκαίρι και το χιόνι το χειμώνα, όμως όχι τις χειμερινές ηλιοφάνειες. Αγαπώ να τρώω το γλυκό μου πριν από το αλμυρό. Αγαπώ τις εγκύους, τις θεωρώ κάτι σαν ιέρειες. Αγαπώ το θάρρος. Τον φυσιολογικό τοκετό σε νερό. Την εξέταση όλων των πιθανών παραμέτρων μιας κατάστασης αλλά όχι την υπερανάλυση. Αγαπώ τα ξεκάθαρα πράγματα. Αγαπώ το πρωινό στο κρεβάτι και τη μυρωδιά του γαλλικού καφέ. Αγαπώ τη δημιουργία, την έκφραση. Τα ταξίδια. Αγαπώ συγκεκριμένα τραγούδια και τα ακούω κάποιες φορές μέρες ολόκληρες μέχρι να τα βαρεθώ γι' αυτό τον μήνα, και από τον επόμενο ξανά. Αγαπώ την αμηχανία μου όταν σε συναντώ τυχαία. Αγαπώ το χουχούλιασμα στο κρύο. Αγαπώ το άγγιγμα. Το δικό σου πάνω μου, το δικό μου πάνω σου. Την αίσθηση της αφής γενικότερα. Και ειδικότερα την εξερεύνηση των χειλιών σου με τα ακροδάχτυλά μου. Αγαπώ τις αναμνήσεις μας. Τότε που ήμασταν παιδιά. Αγαπώ τη διαφορετικότητα. Τις αλλαγές στην αντίληψη. Να γυρίζεις πίσω και να χαμογελάς που άλλαξες ευχάριστα. Αγαπώ τον τρόπο που το σπίτι μίκραινε χωρικά όσο εγώ μεγάλωνα. 

Αγαπώ να ξεθάβω παλιά χειρόγραφα. Αγαπώ τη μυρωδιά του χαρτιού. Αγαπώ την ένταση στον διάλογο αρκεί να έχω ενημερωμένο και όχι δογματικό συνομιλητή. Αγαπώ τις έντονα λεπτές γραμμές στα τετράδια και τη λεπτή μύτη επίσης στα στυλό. Κάνουν καλύτερα γράμματα. Αγαπώ την εμμονή μου, να μην αφήνω κανέναν να αγγίζει τη μύτη μου χωρίς προφανή λόγο. Αγαπώ το τελετουργικό του τσαγιού. Αγαπώ το τσάι μου χωρίς γλυκαντικές ουσίες για να γεύομαι κάθε του νότα χωρίς καμία αλλαγή. Αγαπώ να κρίνω αφού δοκιμάσω. Αγαπώ να σε βλέπω να γράφεις. Να βλέπω τα γράμματα σου και να ξέρω ότι είναι Εσύ. Αγαπώ να σε βλέπω να παθιάζεσαι με αυτό που αγαπάς. Αγαπώ απλά να κοιτάζω και να βλέπω. Αγαπώ την ειλικρίνεια χωρίς θράσος. Και την υπέρτατη μορφή αυτής, τον έρωτα. Αγαπώ τον έρωτα. Τον διαλογισμό. Τις συζητήσεις με βάθος. Τις συγκεκριμένες κινήσεις που κάνω όταν κάνω μπάνιο. Το μέτρημα των σκαλιών της πολυκατοικίας μου. Αγαπώ τη βλεμματική επαφή. Αγαπώ τα τεντωμένα σεντόνια. Αγαπώ τον τρόπο που κρατάς το τιμόνι όταν οδηγείς. Το σαστισμένο σου βλέμμα όταν δεν έχεις απάντηση. Τα φιλιά σου. Αγαπώ και τις αγκαλιές. 

Αγαπώ το χιούμορ. Τις καλόγουστες πλάκες και την παιδικότητα. Αγαπώ τα φιλικά και καλοπροαίρετα πειράγματα. Αγαπώ να οδηγώ νύχτα με μουσική στο τέρμα. Αγαπώ τον αυθορμητισμό. Αγαπώ τις εκπλήξεις. Τη συγγνώμη. Τη συγχώρεση. Το να επανορθώνεις, το να επανορθώνω. Τον τρόπο που με ηρεμείς και δεν τα παρατάς στον πρώτο τοίχο που συναντάς. Τη μοναχικότητα. Τη διασκέδαση. Τις ταινίες που βλέπω μόνη μου και πλαντάζω χωρίς να με κοιτάζει κανείς περίεργα. Τη γεύση που έχει το δάκρυ. Το τσιμπολόγημα μέσα απ' την κατσαρόλα. Την καροτόσουπα. Την κανέλα και την πάπρικα. Το να μου μαγειρεύεις ή να σου μαγειρεύω εγώ. Αγαπώ τους πειραματισμούς και το όποιο τους αποτέλεσμα. Ακόμα και την αποτυχία. Αγαπώ το παιχνίδι. Αγαπώ την αδρεναλίνη και λίγο τον κίνδυνο. Αγαπώ ό,τι δεν έχει αποδειχτεί επιστημονικά ακόμα. Αγαπώ να αμφισβητώ για να βάζω τη φαντασία μου να δουλέψει. Αγαπώ τη φαντασία και όσους τη χρησιμοποιούν. Αγαπώ το φθινόπωρο για τα χρώματά του. Να ξαπλώνω στα πεσμένα φύλλα και να τα ψαχουλεύω. Να ξυπνάω το πρωί με ένα τραγούδι από το πουθενά καρφωμένο στο μυαλό μου. Ή στη μέση της νύχτας με μια φοβερή ιδέα που σε λίγες ώρες θα πασχίζω να θυμηθώ.

Αγαπώ να προσφέρω και να βοηθώ. Αγαπώ τους χαμογελαστούς ανθρώπους, τα δάκρυα χαράς, τους εκτονωτικούς και απελευθερωτικούς λυγμούς από ένα κλάμα, τον σεβασμό στον εαυτό. Αγαπώ τη μάθηση και τη γνώση. Την εμπειρία, την ενεργητικότητα και την εξερεύνηση. Αγαπώ να περπατώ με γαλότσες στη βροχή. Αγαπώ τη διάφανη ομπρέλα μου. Αγαπώ το νερό σε όποια του μορφή. Αγαπώ κάθε μου συναίσθημα, ακόμα και το πιο σκοτεινό. Πάντα κάτι έχει να μου προσφέρει. Αγαπώ να μοιράζομαι αλλά να κρατώ και πράγματα για τον εαυτό μου. Αγαπώ να έρχομαι αντιμέτωπη με τα κόμπλεξ μου και να προσπαθώ να τα λύσω. Αγαπώ τη σούπερ δύναμή μου, να καταλαβαίνω τους ανθρώπους με την πρώτη ματιά. Αγαπώ τη διαίσθηση. Την ανυπομονησία και την αναποφασιστικότητα που με πιάνει κάποιες φορές. Τον δυναμισμό. Αγαπώ τον τρόπο που δένομαι και τη δυσκολία μου στο αντίο. Αγαπώ όσους με αντέχουν. Την επικοινωνία αλλά και το να χάνομαι. Αγαπώ τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα. Αγαπώ τους τεμπέληδες όταν γίνονται ευρηματικοί για να τελειώσουν ευκολότερα μια δουλειά. Αγαπώ την ευρηματικότητα. Το να είμαι ανοιχτή σε νέα πράγματα, ιδέες και προτάσεις.

Αγαπώ το μυστήριο και τώρα τελευταία τα πολλά δαχτυλίδια. Αγαπώ τα χρώματα και τα αρωματικά στικς. Την αίσθηση του χαλιού στα πόδια. Το να λερώνομαι όταν δημιουργώ. Το να βγαίνω εκτός ορίων και κανόνων. Με πνίγουν οι κανόνες. Αγαπώ την ελευθερία κι ας δυσκολεύομαι στην οργάνωση. Αγαπώ τη βαθύτερη αίσθηση του ανήκειν σε έναν κόσμο που φτάνει πέρα από τα μάτια. Αγαπώ τη σελήνη. Την κυνηγώ κάθε που γεμίζει για να τη φωτογραφίσω. Αγαπώ τα κύματα και το κοίταγμα των αστεριών. Τη φιλοσοφία. Αγαπώ το λαμπύρισμα της θάλασσας στο νυχτερινό μπάνιο. Αγαπώ τα φωτάκια και τη ρομαντική ατμόσφαιρα, κι ας μη με κάνεις για ρομαντική. Αγαπώ τα γλυκά. Αγαπώ τα ξαφνικά τηλεφωνήματα σε ακατάλληλες ώρες. Αγαπώ την αλλαγή. Το να κρύβομαι για να δω αν μπορείς να με βρεις. Τη φύση και τα ζώα. Αγαπώ περισσότερο τα φρούτα που έχω μαζέψει μόνη μου. Αγαπώ τη μυρωδιά της γαρδένιας και της γαζίας. Αγαπώ να κρατώ ημερολόγιο ονείρων. Απ' αυτά που βλέπεις τη νύχτα ντε. Τα υπόλοιπα φροντίζω να τα κάνω πράξη. Ή έστω ευελπιστώ.

Εύκολο άνθρωπο δε με λες. Και το αγαπώ αυτό. Όπως αγαπώ και συγκεκριμένα πράγματα σε συγκεκριμένους ανθρώπους. Το ίδιο συνήθειο σε κάποιον άλλο δεν φαίνεται το ίδιο. Ξένο. Όχι αυτό που αγάπησα εγώ... Αγαπώ μέχρι και το ότι κουράστηκα να γράφω "αγαπώ" τόση ώρα. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα κουραστώ ποτέ να το νιώθω. 

Αγάπη και Φως!

-Λ-

*Μπουμ*

        Από αυτές τις νύχτες που σε περνάνε για τρελή. Γιατί γίνεσαι χείμαρρος και τους παίρνει και τους σηκώνει όλους. Γιατί τόσο καιρό κρυμμένη καλά πίσω από το σύνδρομο του καλού παιδιού, χαμπάρι δεν έπαιρναν απ' τα ματωμένα μισόλογά σου. Ποιος κατατάσσει το "είμαι δυνατή" στη λίστα των προτερημάτων του τώρα; Θες κι άλλη μοναξιά για να πειστείς πως, ακόμα και για τα υποτιθέμενα προτερήματα, "παν μέτρον άριστον";

         Εσύ... Εσύ είσαι ένας μαλάκας και μισός. Άφησες ανοιχτές εκκρεμότητες σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και μόνη μου δεν μπορώ, αδυνατώ να τις κλείσω. Αναπάντητα ερωτηματικά που χωρίς τη συνδρομή σου μου δίνουν ένα μόνιμο "δεν ξέρω" για απάντηση. Όχι πως κι εσύ αυτοπροσώπως απαντούσες κάτι διαφορετικό. Αδράνεια αποπνικτική. Κολλήσαμε στην άμμο και βουλιάξαμε. Θέλω τόσο να σε δω και να μη ντραπώ, να μη κολλήσω και να στα πω χύμα, τόσο χύμα που θα σε παρασύρει η τόση ορμητικότητά μου. Να φύγεις μακριά μου. Να ξέρω τι μου γίνεται.

         Εσύ; Εσύ είσαι τόσο χαζή που δεν καταλαβαίνεις πόσο πονάω που σε χάνω. Ή που χάνω αυτή τη σύνδεση που έχουμε. Έχουμε ή είχαμε, αλήθεια;... Γιατί δεν είμαι εδώ μόνο για τα σημαντικά μας. Μέχρι να φτάσουμε σε αυτά, οι μαλακίες μας είναι που μας έφεραν κοντά στα τόσα χρόνια. Δεν νιώθεις πια σαν αληθινή αδελφή ψυχή μου που είσαι, όλα όσα κρύβω πίσω από αυτό το "φάση είναι", και όλο απομακρύνεσαι ανάλαφρα κι ωραία πεπεισμένη από την ασφάλεια του λόγου μου πως όλα είναι υπό έλεγχο. Δεν είναι. Και φοβάμαι. Για όλα, για την απώλειά σου. Που κολλάς με άτομα που δεν κολλάω κι έχεις την απαίτηση να το κάνω. Και το κάνω, για λίγο, για χάρη σου. Αλλά φεύγω, και νομίζεις πως σου κάνω "τσαλίμια" για να με κυνηγάς. Πάλι δεν καταλαβαίνεις. Και κάνεις διακρίσεις ίσως και άθελά σου. Πνίγομαι και μου τεντώνεις το χέρι σε άλλη κατεύθυνση, για να παλέψω να το φτάσω αν θέλω. Χάνεσαι και δεν σε νοιάζει, γιατί στα δύσκολα αν γυρίσεις πίσω ξέρεις ότι θα με βρεις να σε κοιτάζω.

         Όσο για 'σένα, θα πω απλά ότι δεν ξέρω τι να σου πρώτο-πω. Τι απ'όλα θα ήταν αρκετό. Νιώθω εξαπατημένη, προδομένη, τελειωμένη που έφερες την κατάσταση στα μέτρα σου για να σε βγάλω -πάλι εγώ- από τη δύσκολη θέση. Που η καλή σου "μανούλα" μικρέ μου, φρόντισε να λήξει πολιτισμένα και αυτή η κατάσταση, για να μην νιώσεις άσχημα και σε πάρει από κάτω. Πόσο αφελής είμαι. Και τα δικά μου συναισθήματα στο συρταράκι, κάτω κάτω να βαριέμαι να τα ψάξω. Ξενέρα μόνο. Αυτό ακολουθεί μετά τη συνειδητοποίηση. Α, και ένα μεγάλο "γιατί". Με ένα ακόμα μεγαλύτερο ερωτηματικό. Που δεν θα απαντηθεί ποτέ, γιατί είμαστε και πολιτισμένοι φυσικά.

         Εσύ καλή μου.... που σε λατρεύω όσο δεν πάει, τέχνη σου να με φορτώνεις ενοχές. Σε κάθε μας διαφωνία, θα με αντικρούσεις με ευαισθησίες, και ασυνείδητα/επιθετικά ίσως, μηνύματα, τύπου "μη γίνεσαι κακιά τώρα, κοίτα, δεν είναι καλά ρε συ, το είπε πρώτη πριν από σένα, δείξε σεβασμό", και λες και είναι ο γκόμενος που τον είδε πρώτη η μια κολλητή εκ των δυο και της ανήκει δικαιωματικά γιατί είχε το θράσος (ή θάρρος;) να εκφραστεί, έτσι κι εσύ παίρνεις μετάλλιο ευαισθησίας έναντι των δικών μου αναγκών. Άλλωστε τι ανάγκες έχω εγώ; Σίγουρα το να μην πάθεις τίποτα τις ξεπερνάει όλες. Σου δίνω δίκιο σε αυτό.

         Και εσύ, Εγώ μου, αναρωτήσου τι κενό πολεμάς προσπαθώντας να κλείσεις μαύρες τρύπες στις ψυχές όλων των άλλων, αφήνοντας τη δική σου να σε καταπίνει ολάκερο. Τάσεις φυγής από όλα, αναβλητικότητα με κίνδυνο να χαρακτηριστείς τεμπέλικο, απροσάρμοστο και αλαλούμ. Αν δεν έχεις χαρακτηριστεί ήδη. Υποφέρεις. Αλλά, έτσι είναι η τύπισσα ρε συ, στον κόσμο της. Μην της πολυ-δίνεις και σημασία. Περνάει τα κάτω της, τις φασούλες της, κι επανέρχεται και σε κάνει να γελάς. Μην ανησυχείς. Την ευχαριστεί να σε κάνει να γελάς, τη γεμίζει. Δε θα το χάσεις ποτέ αυτό. 

Μπουμ. Σαν βροντή. 

Κανείς δεν είδε την αστραπή που προηγήθηκε, κάπου στον ορίζοντα.

Ησυχία τώρα... 

         Και μετά, έρχεται η λογική να σε ταρακουνήσει. Να σου αποδώσει τις ευθύνες που σου αναλογούν. Όχι, δεν θα τα φορτωθείς όλα, αλλά ξέρεις και αναγνωρίζεις δικαίως, το σημαντικό μερίδιο που βαραίνει τις πλάτες σου. Όπως ξέρεις επίσης ότι δεν είναι "εσύ" το να μοιράζεις στους άλλους τα ποσοστά τους, γιατί τι νόημα έχει άλλωστε αν δεν έχουν την ικανότητα ή κυρίως τις αντοχές να αναγνωρίσουν μόνοι τους ό,τι ίσως τους αναλογεί...γιατί, έχεις υποσχεθεί στον εαυτό σου ότι δεν θα σε αλλάξει καμία πικρία, δεν θέλεις, δεν θα σε άντεχες αλλιώς. Και έχεις κάθε δικαίωμα να το επιλέγεις, γιατί στο τέλος της μέρας που οι μάσκες πέφτουν είσαι η μοναδική σου συντροφιά, κι έχεις έναν ύπνο που θες να βυθιστείς ήρεμα χωρίς εκκρεμότητες -της πλευράς σου πάντα- να σε απασχολούν από αυτόν. Γιατί ό,τι είχες να κάνεις, το έκανες. Και είσαι σίγουρη γι' αυτό. Χρέος σου πια μόνο ο εαυτός σου. Μόνο!

         Ξανά στη σιωπή λοιπόν. Μέχρι το επόμενο μπουμ. Με την ελπίδα πως αυτή τη φορά κάποιος θα σε αντέξει, θα σε εμπεριέξει και θα σε κατευνάσει...θα κρατήσει τα μάτια στον ορίζοντα χωρίς αποστροφή, και θα δει χωρίς να νιώσει απειλή το αγριεμένο σου φως να προσπαθεί να αγγίξει το έδαφος για να γαληνεύσει. Είναι μια πτυχή του εαυτού σου που λίγοι γνωρίζουν, γιατί λίγοι αντέχουν. Ίσως και κανείς τους στην ουσία. Γι' αυτό και η τόση απορία στον δυνατό σου κρότο. Και άμυνα. Και απομάκρυνση. Χωρίς προειδοποίηση ο άνθρωπος τρομάζει περισσότερο, το ξέρεις. Απειλείται και εστιάζει στο πως θα επιβιώσει εκείνος, όχι εσύ. Ό,τι και να του είσαι... Κι αν το δεις λίγο από τη δική τους οπτική, θα δεις και το θυμό σου σιγά σιγά να υποχωρεί, αφού δεν έχει λόγο να υπάρχει.

*Κάθε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα, τυχαία. Δεν.*

"Και αν πρέπει να σας πω κάτι ακόμη, ας είναι το εξής: μην πιστέψετε πως αυτός που προσπαθεί να σας παρηγορήσει, ζει χωρίς να μοχθεί ανάμεσα στις απλές και σιωπηλές λέξεις, που έχουν ενίοτε ευεργετική επίδραση επάνω σας. Η ζωή του κρύβει πολλή κούραση, πολλή θλίψη, και βρίσκεται πολύ πίσω από τη δική σας. Όμως αν ήταν διαφορετική, δεν θα μπορούσε ποτέ να βρει τις λέξεις αυτές.

Δικός σας, Ραϊνερ Μαρία Ρίλκε"

~Λ~

Midnight Ballerina

Ψυχρές κι απόμακρες ή όχι, εγώ κλείνω στη Μήτρα σου όλη μου τη Ζωή.

Κι ας μη το ξέρεις. Ας μη το έμαθες. Ας μη θες να το γνωρίζεις.

Πάντα γέμιζα και ακόμα συνεχίζω να γεμίζω περιστασιακά, το γαλάζιο μουσικό κουτί που μου έκανες δώρο όταν επέστρεψες από ένα σου ταξίδι κάποτε, ένα από τα πολλά, απ’ αυτά που πάντα χαιρόσουν να κάνεις και λυπόσουν στην επιστροφή… αναμνήσεις, δικές μου, προσωπικές και ιδιαίτερες, μιας ζωής που δεν ρώτησες ποτέ να σου εξιστορήσω. Μαθαίνοντας αποσπασματικά κομμάτια της, κι αυτά από σπόντες του αέρα, πάντοτε έπαιρνες το μέρος των άλλων...σαν κάτι να πάλευε να μας κερδίσει και τις δυο πάντοτε, από χρόνια, συνεχώς, ακούραστα, χωρίς να χάνει αφορμές. Όπως η τρικυμία η χημεία μας, ίσως γι' αυτό κι εσύ το διάλεξες στο χρώμα της θάλασσας. 

Ήμουν παιδί! Σε χρειαζόμουν με ένα τρόπο που μόνο εσύ μπορούσες να μου προσφέρεις, όμως δε θέλησες να ανακαλύψεις ποτέ. Αγγίζοντας βολικές εξερευνημένες και ακίνδυνες πλευρές σου, πίστευες πως η προσπάθειά σου αυτή ήταν υπέρβαση κανονική και περίσσευε, παρουσιάζοντας ένα στερεότυπο αλέκιαστο που ο κόσμος θα επικροτούσε με ζήλο. Δε ρίσκαρες να έρθεις πιο κοντά, λες και θα ξεσκόνιζα με τα παιδικά μου δάχτυλα κάτι από τον βαθιά ριζωμένο εγωισμό σου. Συνεχίζω να είμαι Παιδί, δίνοντάς σου ευκαιρίες -ανεκμετάλλευτες- ξανά και ξανά, να με κερδίσεις...ακόμα φοβάσαι.

Δεν άλλαξα ποτέ κουτί. Μετά από τόσα χρόνια, ποτέ. Ακόμα κι αν δεν θυμάσαι ότι ήταν δώρο δικό σου, που μου προσέφερες όταν γύρισες σχεδιάζοντας και αναμένοντας για την επομένή σου δια-φυγή από την προσωπική μας φυλακή.

Σ’αγαπώ.

Ούτε εγώ σου το είπα ποτέ. Και δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω. Αν το αντέχω.

Θα ήθελα όμως να το ήξερες, έτσι όπως μοναδικά πιάνεις και τις σπόντες του αέρα, για να το θυμάσαι σε όλη σου τη ζωή...σε όλη τη διάσταση της Ύπαρξής σου, ακόμα κι αν το πάτημα των δακτύλων μου στα πλήκτρα αυτής της λέξης αφήνει πικρό σημάδι από τα δάκρυά μου πάνω τους, σε μια προσωπική -πραγματική- υπέρβαση Εαυτού, που, αγγίζοντάς τα διστακτικά, επιχειρώ να σου μεταφέρω με μια κρυφή, τρελή, τηλεπαθητική ελπίδα, τα πιο βαθιά θαμμένα μου συναισθήματα για 'σένα.

~Λ~

Επιλογές.

Ήμουν η Θάλασσα. Δεν το κατάλαβες ποτέ
γιατί με λάτρευες σαν χιόνι.
Τι κι αν σου το 'λεγα επανειλημμένα; Άλλη μορφή, άλλες συνθήκες.
Πως καλουπώνεις ένα τόσο άγριο
και απέραντο συναίσθημα; Πως το κομματιάζεις;
Πως τολμάς να αλλάζεις τις συνθήκες ύπαρξής του για να το ακινητοποιήσεις
και να αποπειραθείς να το παγιδεύσεις, για να μπορείς να το αγαπάς
με τα δικά σου μέτρα;

Φοβάσαι να πλεύσεις μέσα μου
φοβάσαι, πως δε βλέπει στεριά το μάτι σου στον ορίζοντα
πανικοβάλλεσαι και πνίγεσαι μόνος στη γαλήνη μου
-που να ήταν και φουρτούνα! σκέφτομαι και όλο αποτραβιέμαι-
γι' αυτό με δόσεις με αποζητάς για να μ'αντέξεις.
Σε μια μορφή που μόνο ο νους σου χωρά και δε σου ζητά εξηγήσεις.
Που να εξηγείς τώρα, άλλωστε, γιατί δεν πατούν τα πόδια σου σε στέρεο έδαφος;
"Ωχ, βρε αδερφέ"...

Ποτέ δε με αφήσεις να σε αγκαλιάσω, φοβόσουν μη πνιγείς.
Δεν παραδόθηκες, δεν αφέθηκες...
Δεν δοκίμασες.
Τι σε φόβιζε σε 'μενα; Πάντα με χαμόγελο σε κοιτούσα.

Κι εγώ, γινόμουν σύννεφο για να'ρθω πιο κοντά σου.
Δεν με έλεγαν Νεφέλη αλλά για σένα άλλαζα μορφή.
Σύννεφο! Ενώ ήμουν η Θάλασσα ολόκληρη...

Περίμενες καρτερικά, ήξερες, ότι με τις επικλήσεις σου
και τα μαγικά σου λόγια θα έπεφτα στην αγκαλιά σου.
Λόγια...ναι. Κι έπεφτα.

Γινόμουν για σένα χιόνι. Έχεις αρνηθεί ποτέ τη φύση σου;
Πάγωνα. Σε κάθε σου βήμα με σημάδευες. Κι έλιωνα...
Τι κι αν έφτιαχνες πάνω μου αγγέλους;
Θα έλιωναν κι αυτοί.

Δεν χωρούσαν συμβιβασμοί γιατί δεν αγαπούσες τη βροχή.
Ενδιάμεση λύση πουθενά.
Σε στιγμές θλίψης μου σκέφτομαι πως, αν ήταν το τώρα τότε
και σκεφτόμουν να αλλάξω και πάλι μορφή για 'σένα,
θα προτιμούσα τη βροχή κι ας παραπονιόσουν.
Το βήμα μου θα το' κανα.
Δική σου ύστερα η επιλογή.

Θα προτιμούσα να ήμουν μια ήπια δροσιά
που θα ξύπναγε νέες ζωές μέσα από σπόρους άμεσα
χωρίς την ανησυχία πως δεν θα έρθει η άνοιξη ποτέ.
Θα συνεχιζόμουν μέσα από αυτούς όταν πια θα στέρευα.
Θα υπήρχα. Θα μετέφερα τη ζωή μου κι έτσι θα ζούσα διπλά.
Ας ήταν αυτός ο σκοπός της ζωής μου.
Όχι χιόνι. Βροχή.
Πιο κοντά στη φύση μου. Πιο άμεσο.
Πιο λυτρωτικό.

Το χιόνι θυμίζει κατάθλιψη όταν μένει για πολύ...
Σαν να περιμένει κάτι, αλλά δεν ξέρει τί ακριβώς.
Βρώμικο και τσαλαπατημένο
κι όταν έρθει η ώρα να επιστρέψει στην πηγή του, ξωπίσω του
κανένας χιονολάγνος.

Έτσι αγαπούν οι άνθρωποι άλλωστε, επιλεκτικά.

Οι περισσότεροι τη φοβούνται τη θάλασσα.
Γιατί είναι Αρχή χωρίς Τέλος. Τέλος χωρίς Αρχή.

Η απόσπαση κομματιών από το σύνολο,
οποιοδήποτε σύνολο
και η προσκόλληση σε αυτά τα κομμάτια,
χαρακτηριστικό μας φετιχ.
Αυτό χαρακτηρίζει τον άνθρωπο.
Η φύση δεν αλλάζει.
Άνθρωπος είσαι κι εσύ, όπως όλοι.
Κι ας σε λάτρευα σαν μικρό Θεό.

Κακώς ξεχνάς όμως, γελάς τον εαυτό σου:
ο χειμώνας που τόσο λαχταράς δεν κρατάει για πάντα...
Θλίβεσαι που λιώνω, χαίρομαι δειλά που μαζεύω τα κομμάτια μου
και γυρίζω σπίτι -ειρωνεία!
Πάντα έλεγες "εγώ είμαι το σπίτι σου".

Σε κοιτάζω καθώς απομακρύνομαι μελαγχολικά αλλά δε σταματώ να ρέω.
Δεν μπόρεσες ποτέ να με ακολουθήσεις. Κανείς δε μπόρεσε.
Δεν σε κατηγορώ.
Πάντα αγαπούσες τη σταθερότητα, είπαμε.
Το ξέρω.

Το νερό αλλάζει μορφές,
είναι πολύπλευρο και κατοικείται από ελεύθερα πνεύματα
που κάπου κάπου χάνουν το δρόμο τους.
"Αυτό με μάγεψε σε 'σενα", μου 'λεγες σε κάθε ευκαιρία.
Και μετά με απαρνήθηκες.
Η ακαμψία σου όμως εκεί, μόνιμη κατοικία που δε θ' απαρνηθείς ποτέ.
Κι έτσι έμενες πίσω. Όλο και πιο πίσω...

Με κοιτάς καταβεβλημένος να απομακρύνομαι.
Δεν είδες που έφυγα κλαίγοντας για ν'ανθίσουν στο διάβα μου από τα δάκρυα αγριολούλουδα.
Ύστατη προσπάθεια, απόγνωσης θα έλεγα,
για να με βρεις όταν θα'χω πια χαθεί και να μ'ακολουθήσεις.
Όχι για να με φέρεις πίσω. Απλά για να με ακολουθήσεις εκεί που φοβάσαι.
Δεν θα ακολουθήσεις...
τα παραβλέπεις
τα παραβλέπεις όλα, πάντα
κοιτάζοντας τον ουρανό με αγωνία
μήπως χιονίσει πάλι.
Κάτι χάνεις.

Είναι στη φύση μου να φεύγω και είναι στη φύση σου να αποζητάς ασφάλεια.
Και το φευγιό έχει όμως μια ασφάλεια που δε θα κατανοήσεις, δεν το θες.

Τόσα χρόνια χιόνι δες με
δεν αναγνωρίζω το χρώμα μου...Άλλοι με έπλασαν και μπερδεύομαι πια
σε καλούπι εγώ; και χωρίς να αντιδράω, κατάντια...
Χάθηκε το μεγαλείο, αυτό που δε μπορείς να πλάσεις ή να δώσεις μορφή.
Σου είπα αλήθεια ότι δε βρίσκω ακόμα τα κομμάτια μου;
Κάποια έφυγαν από νωρίς, από μόνα τους,
άλλα τα πάτησες εσύ ο ίδιος και έλιωσαν.

Κι εγώ, περίμενα. Μια παγωμένη στο χρόνο ορμητικότητα.

Δεν θα ακολουθήσεις...
Θα αναμένεις ξανά και ξανά μια εφήμερη πτώση μου για να με λατρέψεις,
όσο ένα κομμάτι μου θα ταξιδεύει ελεύθερο σε ηλιοβασιλέματα
που δεν θα τολμήσει ο νους σου ποτέ να φανταστεί.

Δεν ξέρω αν το ότι λείπουν κομμάτια μου με θλίβει περισσότερο
ή το ότι δε συμβαδίσαμε ποτέ ολοκληρωτικά.
Φοβάμαι να απαντήσω.

Ώρα μου όμως να ξεπλυθώ, να γίνω ξανά ένα με 'μένα.
Μόνο με 'μένα.
Θέλω το Είναι μου ολόκληρο
κι όχι να προσπαθώ με κόπο να ανακαλέσω αναμνήσεις που μου ανήκουν δικαιωματικά.
Δεν επιτρέπω στη λησμονιά να μου τις κλέψει... έτσι ο εαυτός μου
θα μείνει διάσπαρτος.
Δεν το θέλω.

Τα λέμε ίσως ξανά σε κάποιο βαρύ χειμώνα
που η σκέψη σου, τόσο επιτακτική,
θα καταφέρει -ίσως είπα- να μου αλλάξει πρόσκαιρα μορφή
για μια βραδιά εφήμερης
δικής σου απόλαυσης
ή και δύο.



-Λ-

0512/0850

Ξέρεις τι είναι κενό; Μια στιγμή, στιγμούλα μικρή απειροελάχιστη, ένα πάγωμα, μια έκλαμψη αλήθειας αν θες, πριν τη μεγάλη απόφαση για αντίδραση. "Στιγμή", ναι, απροσδιορίστου χρόνου όμως. Κενό, και αδειάζεις. Στο διαλογισμό είναι μια πολύ προχωρημένη πρακτική. Δύσκολα επιτυγχάνεται και όχι από όλους. Το απόλυτο άδειασμα.

Στην καθημερινή ζωή από την άλλη, δε θέλει και πολύ κόπο. Ενίοτε έχει και διαφορετική σημασία.

Έρχεται ο καταστηματάρχης λοιπόν και σου κατεβάζει με φόρα το φερμουάρ του παραφουσκωμένου σου μπουφάν, αφήνοντας να ξεχυθούν στο πάτωμα όλα όσα σου είχε δώσει κρυφά από τους άλλους πελάτες, μη τυχόν και δουν την προτίμησή του σε 'σενα και του αρχίσουν τα θελήματα. Ε, είχατε άλλη σχέση όπως και να το κάνουμε. Τον προμήθευες ποιοτικό συναίσθημα σε χαμηλή τιμή κι εκείνος σε φυγάδευε σαν τον κλέφτη με καναδυό ψίχουλα καβάτζα να 'χεις να τρως, έτσι για το ευχαριστώ. "Ένοχος!" λένε όσοι σας κοιτούν και σε δείχνουν. Ψάχνουν και πέτρα να σηκώσουν. Τους λυπάσαι, "δεν ξέρουν" σκέφτεσαι. Εσένα να δούμε ποιος θα σε λυπηθεί!

Κι έτσι απλά, επειδή είχε ο καταστηματάρχης μια άσχημη μέρα, χωρίς καν να διαπραγματευτεί αυτή την ιδιαίτερη σχέση σας (βλέπεις δεν του άρεσε να την βροντοφωνάζει για τους προαναφερθέντες λόγους), έρχεται και σε ξεμπροστιάζει. Ατυχείς, αυνανιστικές, αλαζονικές, ανώριμες πρωτοβουλίες. Πάει η εμπιστοσύνη, πάει και η όποια ένδειξη ευγνωμοσύνης για τις...τίμιες και δίκαιες συναλλαγές σας.

Κάτω το φερμουάρ λοιπόν με το έτσι θέλω, κι όλα τα συναισθήματα στο πάτωμα. Έσπασαν γυαλιά, πληγώθηκες, άνοιξαν κουτάκια, σκόρπισε το περιεχόμενο εδώ κι εκεί, όλα ρημαδιό. Κι εσύ κενό. Πάγωσες. Σου κόπηκαν τα πόδια. Η μεγάλη σιωπή πριν τη μεγάλη αντίδραση είπαμε. "Να με υπερασπιστώ ή να φύγω τρέχοντας σαν τον κλέφτη;"..

Σαν τον κλέφτη θα φύγεις τρομάρα σου, έτσι έχεις μάθει να συναλλάσσεσαι τόσο καιρό. Άσε που κρίμα να μαθευτεί η αδικία κοτζάμ καταστηματάρχη, πάει, θα τον ρίξεις χαμηλά και είναι ντροπή, δεν σε έχουν μάθει έτσι. Πώς θα αντέξεις να πληγώσεις άνθρωπο -κι ας φταίει...; Άλλωστε είχατε και μια κάποια σχέση, απ' τη μεριά σου έστω. Κι εσύ τα σέβεσαι αυτά, κι ας βλακοφέρνεις για τους άλλους.

Οι πιθανότητες αντίδρασης φυσικά έκλιναν προς την ατάκα "σας ευχαριστώ που με αδειάσατε κύριε, κι ένιωθα ότι κάτι με βάραινε αλλά δεν ήξερα τι ήταν". Προτίμησες όμως να το καταπιείς. Κι αυτό. Ευτυχώς για 'σένα στην προκειμένη περίπτωση.

Ρημαδιό -τί να επεξεργαστείς και πώς να αντιδράσεις τελικά; Και, αξίζει όντως να αντιδράσεις; Σαν τόσο καιρό να ανακάτευαν με μια συγκεκριμένη φορά το καζάνι της ζωής σου, και χωρίς να σε ρωτήσουν να άλλαξαν ξαφνικά τη ροή.  Ακινησία το έξω, αναστάτωση το μέσα.

Ωχ, τρικυμία, χύθηκε κι έκανε ζημιά.

Α, όχι. Εσύ φταις που δεν το έλεγξες. Κι ας ήταν η κουτάλα σ' άλλο χέρι. Εσύ την παραχώρησες. Έτσι σου λένε για να αποποιηθούν την ευθύνη. Ε, και ως επιχείρημα δεν είναι και εντελώς άτοπο με μια γρήγορη ματιά.

Σκούπιζε τώρα δάκρυα κι άδειαζε καζάνια. Τι τα ήθελες τα ξένα χέρια και τα ξένα υλικά στο δικό σου μαγειρείο, τελοσπάντων;...

~Λ~

Aλκυόνη Παπαδάκη

Στο ακρογυάλι της Ουτοπίας

Αυτό που θα'θελα απόψε, είναι τη ζωή μου πίσω. Αλλά δεν ξέρω από ποιον να τη ζητήσω.

Τόσο τη σκόρπισα, τόσο τη χαράμισα, τόσο τη δάνεισα, τόσο την ξερίζωσα. Από ποιον να τη ζητήσω τώρα...

Και τι ωφελεί...

Αυτό που θα ήθελα απόψε, τελικά, είναι ένας ώμος, να γείρω πάνω του και να κλάψω.

Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Να κλάψω για όλα.

Για όσα αγάπησα. Για όσα ονειρεύτηκα. Για όσα ένιωσα. Για όσα περίμενα και δεν ήρθαν. Για όσα ήρθαν. Για όσα με πρόδωσαν.

Για όσα με χαράκωσαν. Για όσα με θανάτωσαν. Για όσα μ'ανάστησαν.

Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές.

Για όλα...

Να γείρω στον ώμο κάποιου και ν'ακούσω τη φωνή του να μου πει ψιθυριστά:

"Μην κλαις". Μόνο αυτό. Τίποτ'άλλο.

Μην κλαις. Μόνο αυτό...

..Αυτή η αβάσταχτη ανάγκη , να θέλεις σε κάποιον να χαριστείς.

Και αυτός ο κάποιος να μη μπορεί να πάρει μια μορφή, μες στο μυαλό σου.

Να θέλεις να μαδήσεις την ύπαρξη σου. Να τη σκορπίσεις.

Να την πυρπολήσεις, μόνο για χάρη του.

Να θέλεις να του αφιερώσεις ένα τραγούδι. να του στείλεις ένα φιλί.

Και να μη βρίσκεις πουθενά τα χνάρια του για να τ'ακολουθήσεις.

Μου λείπει η αγάπη μου, εντάξει. Μου λείπει αφόρητα.

Μα σίγουρα, δεν είναι το πρόσωπο της που ψάχνω μέσα σ' αυτό το τοπίο.

Είναι κι αυτός ο τεράστιος ήλιος που έχει κουλουριαστεί μες στην ψυχή μου.

Θέλει ένα τρυφερό βλέμμα για να σηκωθεί. Ένα άγγιγμα απαλό, έστω στην άκρη των μαλλιών...

Τόσο πολλά γυρεύει ο άτιμος για να μεσουρανήσει;

Τόσο πολλά;

_____________________________________________

Σ' έσπρωξε; Σ' έριξε κάτω και σε τσαλαπάτησε; Έβγαλε σουγιά και σε χάραξε; Ε! Αφού μετά σου είπε sorry ο άνθρωπος!

~ Α. Παπαδάκη

In my Dreams...

Have you ever been lost in a different world

Where everything you once knew

Is gone

And you find yourself powerless

With everything that exists

You're numb

Will I ever break free

I searched my world but I can't find you

You're standing there but I can't touch you

Try to talk but the words are just not there

I can feel a sense of danger

You stare at me like I'm a stranger

Paralyzed and you don't seem to care

The demons in my dreams

If you become a nobody

Blind, to your family

Who would you be?

And life has gone into reverse

Re-living every hurt

Along the way

Everything that you fear is calling you and drawing near

I searched my world but I can't find you

You're standing there but I can't touch you

Try to talk but the words are just not there

I can feel a sense of danger

You stare at me like I'm a stranger

Paralyzed and you don't seem to care

The demons in my dreams

Wake me up and let's go, yeah

I'm about to explode

Yeah

I searched my world but I can't find you

You're standing there but I can't touch you

Try to talk but the words are just not there

I can feel a sense of danger

You stare at me like I'm a stranger

Paralyzed and you don't seem to care

The demons in my dreams

Drowning butterflies.

             ...Πιεσμένη η κατάσταση. Να μην έχεις χρόνο ούτε για τις βασικές σου ανάγκες, και ανάμεσα σε αυτά τα λίγα λεπτά που ξεκλέβεις να ψάχνεις για αεροπορικά εισιτήρια. Για κάπου μακριά φυσικά. Χα. Ειρωνεία στη μούρη σου το ασυνείδητό σου. Μία εσύ; Δέκα αυτό.

-Που πάτε κυρία μου, ξεχάσατε τις υποχρεώσεις σας. Εσείς τις επιλέξατε άλλωστε. Μην μας το παίζετε ιστορία τώρα. Τι; Δεν κοιμάστε; Τι; Δεν τρέφεστε σωστά; Ζαλίζεστε; Πονάτε; Και ψάχνετε για αεροπορικά εισιτήρια; Μα φυσικά, τι πιο λογικό! Ξεχνάτε, κυρία μου, πως πάντα εδώ θα γυρνάτε. Τίποτα δεν εξαφανίζεται μαγικά αν το σπρώξουμε κάτω από το χαλάκι της εισόδου -ή της εξόδου, όπως αγαπάτε. Η πεταλούδα δεν πετάει με βρεγμένα φτερά, ακόμα να το μάθετε; Αναλάβετε επιτέλους τις ευθύνες σας, ενήλικη γυναίκα. Και μη σηκώσετε κεφάλι σε οποιαδήποτε κριτική, την αξίζετε φυσικά. Τι; Δεν είστε υπεράνθρωπος;...Υπεράνθρωπος; Σιγά τις απαιτήσεις που έχουμε από εσάς, κυρία μου!

                -Ακούστε με κι εμένα λίγο σας παρακαλώ. Θέλω να μιλήσω προς υπεράσπισή μου. Άνθρωπος είμαι και δη ενοχικός. Σταματήστε  να με φορτώνετε με παραπάνω σκοτούρες. Αφήστε με να φύγω. Αφού πάλι θα γυρίσω και θα τα βρω εδώ, προς τι η βιασύνη; Η βιασύνη μας μάρανε. Όλα θα γίνουν, όμως όλα θέλουν το χρόνο τους. Προσπαθώ να με ακούσω, μη μου το στερήσετε αυτό. 

Δείτε εσείς πώς καταντήσατε με τις ωτοασπίδες σας… 

                Παραδειγματιστείτε από τον άνεμο και το κυπαρίσσι. Φυσάει λίγο; Λυγίζει, κι έπειτα επανέρχεται στην θέση που μεγαλώνοντας επέλεξε να είναι, νιώθοντας και πάλι ζωντανό. Φυσάει πολύ; Λυγίζει, και παραμένει από συνήθεια στη λυγισμένη θέση του, θέση που του αποδόθηκε και υιοθέτησε στην προσπάθειά του να επιβιώσει. Φυσάει ακόμα περισσότερο; Θα σπάσει κύριοι... Θα σπάσει! 

                Δεν έχω έρθει σε αυτή τη ζωή, για να φύγω κάποια στιγμή κρατώντας τα κομμάτια μου στα χέρια μου. Αφήστε τα φτερά μου να στεγνώσουν, θέλω να πετάξω. Να δυναμώσω. Θα γυρίσω ξανά όπως είπατε, το γνωρίζω. Ε, και;

~Λ~

Χειμώνας.

Ο Χειμώνας είναι άνθρωπος. Άνθρωπος που δεν φοβάται το θάνατο γι’ αυτό τολμά και τον περιγελά, τυλίγοντας τον εαυτό του σε λευκό μανδύα χλευάζοντάς τον. Τον αψηφά φτάνοντας στα άκρα. Παίζει και με την τύχη του, όντας αυτοκαταστροφικός καμιά φορά.

Ο Χειμώνας είναι Θεός. Ο Θεός του ελέους και της λύτρωσης. Τον λατρεύουν άνθρωποι μελαγχολικοί, που ζουν μέσα του εν λευκώ. Τον τιμούν με πράξεις κι όχι με προσευχές. Τον καρτερούν υπομονετικά, γνωρίζοντας πως θα τους δείξει την έξοδο κινδύνου στο τέλος με την παρουσία του, μέσα τους και γύρω τους.

Ο Χειμώνας είναι παιδί. Ένα παιδί χωρίς γονείς. Ορφανό ή παρατημένο, δεν έχει σημασία. Ζει μοναχικά και επιβιώνει καθημερινά, αγνοώντας τις κριτικές κάποιων Καλοκαιριών που το θεωρούν καμένο χαρτί. Άσ’τους αυτούς, μη τους ακούς.  Αυτοί αγνοούν τους νόμους της φύσης. Ο πάγος δεν καίγεται, μόνο λιώνει. Και γίνεται δάκρυ και κυλά,  ποτίζοντας τη γη για να ανθίσει.  

Ο Χειμώνας είναι η έκφραση μιας ιδιόρρυθμης, απόλυτης ελευθερίας. Της ελευθερίας που επέρχεται μέσα από την απώλεια και τη σκληραγώγηση. Φυσική ή νοητική, όπως τη βιώνει ο καθένας. Είναι ένα μάθημα. Είναι η ενστάλαξη της τελειότερης χιονονιφάδας στον πυρήνα του πιο θλιμμένου μυαλού. Πλέον κυκλοφορεί στο αίμα σαν φυσικό συστατικό του σώματος χωρίς συναγερμούς, χωρίς να αποβάλλεται.

Ο Χειμώνας, ντύνεται με πανοπλίες από στρώματα ρούχων για να προστατεύσει αφ’ενός τα άτομα που αγαπά από τον ίδιο, και αφ’ ετέρου,  την απαλή σαν απάτητο χιόνι ψυχή του από όσους δεν έχουν μάθει στη ζωή τους να εκτιμούν και να ενσυναισθάνονται. Στέκεται εκεί, πανέμορφη λευκή Νεράιδα στις κρυφές περιοχές του εσωτερικού σου χιονισμένου κόσμου, που μέχρι κι εσύ μόνο από μακριά τη χαιρετάς με σεβασμό. Δεν την επέλεξε όμως τη μοναξιά. Κι ας λέει. Καταδικάστηκε σε αυτή. Τα δάκρυά της έχουν δημιουργήσει ένα λεπτό στρώμα πάγου γύρω της, όπου όποιος τολμήσει και το περπατήσει θα χαθεί σε ένα μαύρο κενό, βαθιά στην άβυσσο της ύπαρξής σου. Έτσι λένε οι μύθοι βέβαια. Γιατί δεν το τόλμησε ποτέ κανείς για να μάθει την αλήθεια. Ούτε κι εσύ ο ίδιος.

Ο Χειμώνας είναι ένας άνθρωπος, ένας Θεός, ένα παιδί που γνωρίζει πως το λευκό δε σηματοδοτεί το τέλος ή την άγνοια. Αυτά ισχυρίζονται μόνο όσοι δεν τολμούν να κάνουν το άλμα πίστης που τους πρέπει. Είναι ένα μάθημα. Δεν τρελαίνει το νου. Δεν φυλακίζει. Απελευθερώνει. Το λευκό του, γίνεται ο καμβάς δημιουργίας για τα μελλούμενα, με μοναδική προϋπόθεση πως ο δημιουργός θα έχει ανοίξει διάπλατα τις πόρτες του μυαλού του, εξορίζοντας μια για πάντα τους φόβους και τις επίγειες, φτηνές προσκολλήσεις του.  Και μ’ αυτή τη σκέψη, θα καταφέρει να επιβιώσει ως το τέλος της εποχής, είτε το καταφέρει στην πράξη είτε όχι. Αυτό είναι ελπίδα. Και ίσως κάποτε, να βρει το θάρρος  να τρέξει πάνω στο λεπτό στρώμα πάγου, να αγκαλιάσει την ψυχή του, τη Νεράιδα του, να γίνει ένα μ’ αυτή, και μαζί της να ανθίσει.

Ο Χειμώνας είναι μετάβαση. Είναι ένα απαραίτητο σκαλοπάτι, το προ-τελευταίο μιας ανοδικής σκάλας, που ανεβαίνεις καιρό. Μπροστά σου είναι μια πόρτα που μυρίζει Σπίτι. Στο χέρι σου είναι το αν θα πάρεις τα απαραίτητα μαθήματα από το σκαλοπάτι που στέκεσαι, και αν θα είσαι έτοιμος να μεταβείς στο πλατύσκαλο της νέας σου ζωής. Τι έχεις να χάσεις άλλωστε; Τίποτα. Ή θα κερδίσεις, ή θα πάρεις ακόμα ένα μάθημα για να συνεχίσεις τη ζωή σου. Γιατί θα τη συνεχίσεις.

Χειμώνας στην εξώπορτά μου. Πάω να του ανοίξω, να τον αφήσω να μπει. 

Είμαι έτοιμη και δεν θέλω να περιμένει. Ούτε εγώ.

Τα λέμε την Άνοιξη.

~Λ~

Φθινόπωρο.

Ανοίγεις τα μάτια σου, και βρίσκεσαι σε ένα πανέμορφο τοπίο, κάπου απομακρυσμένα...βροχερό τοπίο. Μια μεγάλη λίμνη στο κέντρο και τριγύρω πανύψηλα, επιβλητικά βουνά παραδομένα στη μυστικιστική θαλπωρή της ομίχλης, να σε συντροφεύουν.  Η μυρωδιά της βροχής τόσο έντονη. Τόσο οικεία. Δε σε νοιάζει που βρέχεσαι. Το επιδιώκεις. Είναι θείο δώρο η βροχή, είναι και η κάθαρση των εσωστρεφών ανθρώπων. Σ' αυτή μπορούν να παραδώσουν τα δάκρυά τους δίχως να τους νοιάζει μήπως τους δει κανείς.  

Ο Χρόνος έγειρε να ξαποστάσει στην πλαγιά ενός βουνού και αποκοιμήθηκε. Τίποτα δεν αλλάζει τώρα εκεί. Απλά κάθεσαι, ανασαίνεις, παρατηρείς, γίνεσαι ένα με όλα. Και το μυαλό σου είναι έτοιμο να ανοίξει πανιά. Βλέποντας τις χιλιάδες στάλες που κατεβαίνουν από τον ουρανό και ενώνονται με τη λίμνη, θαρρείς πως κάποια άλλη λίμνη κάπου μακριά, σε κόσμους που ακόμα ανθρώπινος νους δεν έχει φανταστεί, έσκασε σαν πυροτέχνημα, διαλύθηκε σε εκατομμύρια σταγόνες, και ταξίδεψε στο χωροχρόνο να βρει το άλλο της μισό για να γίνει ένα με αυτό. Και μόλις το βρήκε, ξεκίνησε να κατευθύνει όλα της τα κομμάτια με ορμή καταπάνω του. Με πάθος, με λαχτάρα. Και με πόνο. Ένωση εραστών. Γλυκιά αναταραχή ο έρωτας, σαν ένα βροχερό τοπίο.

Και μετά από αυτή την απόλυτη στιγμή του όλα και του τίποτα, έρχεται με μια διστακτική μεγαλοπρέπεια η αγάπη. Όταν η καταιγίδα έχει πια κοπάσει και το τοπίο μυρίζει γαλήνη, οι δυο λίμνες έχουν ήδη γίνει ένα. Η στάθμη του νερού έχει ανέβει, οι δυο ουσίες ως δημιουργοί έχουν μετουσιωθεί σε κάτι εξ'ολοκλήρου νέο, και η αναταραγμένη επιφάνεια του νερού έχει ηρεμήσει. Ο Χρόνος ξύπνησε ξεκούραστος, έτοιμος να συνεχίσει τις περιπλανήσεις του στα βουνά, και διέταξε την ομίχλη να γίνει σύννεφο...να πάει ψηλά, όσο πιο ψηλά μπορεί, για να του δείξει το δρόμο προς την αγαπημένη του Αιωνιότητα. 

Ο καθένας το ταξίδι του σ' αυτή τη ζωή. 

Τώρα στην ήρεμη λίμνη μπορείς να δεις καθαρά -και ξεκάθαρα-  τον εαυτό σου με αγάπη. Δε θα μπορούσες αν δεν είχε έρθει η καταιγίδα. Όχι επειδή δε θα ήταν ήρεμα τα νερά. Επειδή δε θα σε είχε ταρακουνήσει κάτι. Κακό πράγμα η συνήθεια, δες πως έχει κάνει τους ανθρώπους. Κι αυτοί, με τη σειρά τους, είναι οι υπαίτιοι για το κακό όνομα που της έχει αποδοθεί: ρουτίνα. Γιατί αν δεν τέντωναν νωχελικά τα κουρασμένα τους κορμιά στη βολή της, τότε θα είχαν τη διάθεση και την παρατηρητικότητα να διακρίνουν ως και τις μικροσκοπικότερες αλλαγές. 

Δεν θα χρειάζονταν τυφώνες ολάκεροι.

~Λ~